Het is zeldzaam dat een Aziatische show een trend buiten het eigen land doormaakt. Zuid-Koreaanse horrordramaserie Sweet Home heeft precies dat gedaan en bereikte een top 3 plek wereldwijd net achter The Queen's Gambit en Kleine mooie dingen in december 2020.
Sweet Home schiet recht uit de poort met grote monstereffecten en energiek camerawerk. Een mutatieplaag die mensen corrumpeert in hun donkerste verlangens, heeft het land overspoeld en bedreigt het voortbestaan van de mensheid. Maar heeft het de (vele en uitpuilende) benen om het tempo bij te houden?
alle fans van regisseur Sam Raimi's werk of de Resident Evil film-/videogameseries zullen zich meteen thuis voelen als Sweet Home kronkelt rond in een met spetters doordrenkte start. De camera, die zich voornamelijk afspeelt in een groot flatgebouw, wordt vrijwel zorgeloos over de set geslingerd.
Je draaiende scherm zal, althans in het begin, volgepropt zijn met meer dan levensgrote groteske creaties die glorieuze praktische effecten combineren met redelijke CGI. De kenmerkende elementen van het wezen komen dik en snel om je naar binnen te zuigen, voordat ze langzaam naar de achtergrond sluipen terwijl onze groep overlevenden die strijden tegen zowel bovennatuurlijke als interpersoonlijke gevaren, geleidelijk uitkristalliseert.
Het publiek neemt instinctief aan dat de eerste rode draad die ze zien de hoofdpersoon zal zijn. Met deze logica Sweet Home richt zich vermoedelijk op Cha Hyun-soo, een middelbare scholier die, na mislukte zelfmoordpogingen en de latere dood van zijn familie bij een auto-ongeluk, op onverklaarbare wijze in staat is weerstand te bieden aan de infectie die hem in een monster probeert te vervormen.
Sweet Home geeft Hyun-soo een onmiskenbaar coole start (een 'skip to the end'-intro laat hem op volle kracht zien en op de een of andere manier overleven als hij wordt neergeschoten door het leger), maar hij worstelt echt om hem enige persoonlijkheid of sympathie te geven voor de eerste helft van de show. Dit wordt niet geholpen door de loden uitvoering van Song Kang, die ofwel mono-syllabische grunts van tieners is of af en toe uitbarstingen van OTT-geschreeuw. Als hoofdrolspeler mist hij elk charisma. Gelukkig dan Sweet Home leunt harder op een ensemble cast van ragtag overlevenden.
Een algemene vuistregel voor de show is om jezelf de vraag te stellen: "Is dit personage een man en jonger dan 30 jaar?" Als het antwoord ja is, dan worden ze door de respectievelijke acteurs bijna zonder uitzondering volkomen plat en smakeloos gespeeld.
Maar met zo'n grote cast zijn er ook genoeg winnaars. De vrouwelijke cast is gevarieerd en kan een schop onder de kont (voormalig brandweerman Seo Yi-kyung), sardonisch commentaar geven (voormalig ballerina Lee Eun-yoo) of echt ontroerende emotionele uitvoeringen belichamen (gehavende vrouw Ahn Sun-young en wanhopige moeder Cha Jin-ok ). Bovendien hebben de oudere jongens een voorraad als een rolstoelgebonden Han Du-sik die bevredigende geïmproviseerde wapens kan maken.
Naar alle waarschijnlijkheid weet je heel snel of: Sweet Home is voor jou omdat een ding dat de show niet is, subtiel is. Grote en gedurfde muziek schalt overal, zij het vaak in combinatie met een coole reeks die steevast veel te lang zal duren.
Het plotapparaat van een apocalyps om overlevenden samen te brengen met botsende persoonlijkheden en die harde beslissingen moeten nemen, is niet nieuw. De frequentie van kabbelende monsters neemt af naarmate de serie vordert, dus als je merkt dat je contact maakt met de personages, dan Sweet Home zal een leuk horloge voor je zijn. Zo niet, dan zijn de charmes van Sweet Home zal leven of sterven (en pulseren) door of je nu wel of niet geniet van zijn uitstapjes naar stripverhaal.
Hoewel verschillende personages zo saai zijn als met bloed verzadigd afwaswater, was er voor mij genoeg smaak om me terug te laten komen naar de gloopy, met ingewanden gevulde gootsteen voor nog een huiveringwekkende blik. Onthoud gewoon dat de gloop terug kan knipogen ... vooral met seizoen 2 in het verschiet!
Voor een betere Koreaanse show check out De Uncanny Counter!
Woorden van Mike Record
